Mark Twain's Daughter

Hal Holbrook, who performs his solo show "Mark Twain Tonight!" Saturday, Jan. 23 at Lincoln Theater at theUniversity of Hartford (the show is sold out), talked to me about the time he met the daughter of Mark Twain, Clara Clemens.

Holbrook started perfolrming as Twain in 1956 and in the early '60s he was summoned to her California home after one of his performances by two mysterious men.

"She talks to him, you know," said one of the men to Holbrook. "She talks to him about you, so watch out."

"I had heard that Clara believed in the after-life and in clairvoyance and talked to her father that way," says Holbrook.

Clara's husband, who had seen Holbrook's performance, was afraid for her to see his show "because he felt it would be like seeing a ghost," Holbrook recalled her husband saying.

Holbrook made arrangements to visit Clara, understanding that she had "good days and bad days."

"I was afraid to meet her and I shouldn't have been because she was so sweet and dear to me. The sight of her laying in bed...She was half invalid and there were three or four books spread out before her, just like him [Mark Twain], with medications on the side table. She had a head a gray hair, just like him, too; the nose, the face, the eyes burning out from under the brows. All she needed was a moustache. It was unbelievable. She was so gracious and lovely to me.

"I asked her some very pointed questions and she answered them. I wrote it all down, the account of that meeting, as a 36-page hand-written letter which I sent to my first wife and told her to save it. I forgot about it for a long time and I looked at it a few months ago and I thought, 'My god, what a document here. Nobody has anything like this.'

"Her husband pulled me to the side into the hall and asked me about some of the material I was doing in the show, some of the lesser-known things [Twain] had to say about the human race and such. He asked me how audiences reacted and I told him they reacted fine. They take it. They see the truth in it. He said, 'Well, how would you feel if I told you could take some of the material that had been withheld and try it out and let us know how it goes. But I'm afraid for you. I don't want to endanger your work."

"I said, 'Aw, the hell with it.'

"And he said, 'No, you mustn't have that attutude,. What you're doing now is very fine and important and you mustn't endanger it.'

"I think he was afraid that people would be upset at some of the material [Twain wrote] and it would hurt Clara's feelings. But I don't think he understood where America was at the time, entering the '60s, the fervor that was rising among the American public which was able to take this stuff in, though it wasn't easy.

"A year later they released 'Letters from the Earth' and I realized looking at the letter that I wrote then that my visit there must have had something to do with them finally releasing this material."

Clara Clemens died in 1962.

Her father died in 1910.

วันพ่อแห่งชาติ (5 ธันวาคม)

5 ธันวาคม ของทุกปี

ความเป็นมาของวันพ่อแห่งชาติ
วันพ่อแห่งชาติ ได้จัดให้มีขึ้นครั้งแรก เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2523 โดยคุณหญิงเนื้อทิพย์ เสมรสุต นายกสมาคมผู้อาสาสมัครและช่วยการศึกษาเป็นผู้ริเริ่ม

หลักการและเหตุผลในการจัดตั้งวันพ่อแห่งชาติ
โดยที่พ่อเป็นผู้มีพระคุณมีบทบาทสำคัญต่อครอบครัวและ สังคม สมควรที่ผู้เป็นลูกจะเคารพเทิดทูนตอบแทนพระคุณด้วยความกตัญญู และสมควรที่สังคมจะยกย่องให้เกียรติรำลึกถึงผู้เป็นพ่อ จึงถือเอาวันที่ 5 ธันวาคม ของทุกปี ซึ่งเป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาเป็น วันพ่อแห่งชาติ ด้วยพระมหากรุณาธิคุณของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่ทรงมีต่อพสกนิกรชาวไทยอย่างนานัปการ ทรงเป็นพระราชบิดาของพระราชโอรสและพระราชธิดาทรงรักใคร่และห่วงใยตั้งแต่พระเยาว์จนถึงปัจจุบันรวมทั้งพระวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าโสมสวลีพระวรราชาทินัดดามาตุ เรืออากาศเอกวีรยุทธ ดิษยศริน พระสวามีในสมเด็จพระเจ้าลูกเธอเจ้าฟ้าจุฬาลงกรณ์วลัยลักษณ์และพระเจ้าหลาน เธอทุกพระองค์ ต่างซาบซึ้งและปลาบปลื้มในพระมหากรุณาธิคุณอย่างมิรู้ลืม พระองค์ทรงเป็น พ่อ ตัวอย่างของปวงชนชาวไทยที่เปี่ยมล้นด้วยพระเมตตากรุณา ทรวงห่วงใยอย่างหาที่เปรียบมิได้ ดังบทร้อยกรองเทิดพระเกียรติว่า

อันราชาเลี้ยงรักษาซึ่งทวยราษฎร์ ประดุจเป็นปิตุราชอยู่ทุกเมื่อ
ควรที่บุตรสุดรักจักจุนเจือ พระคุณนั้นให้อะเคื้อด้วยภักดี

และอีกบทหนึ่งเทิดพระเกียรติว่า

ทุกบุปผามาลัยคือใจราษฎร์ ภักดีบาทองค์บพิตรเป็นนิจสิน
พระคือบิดาข้าแผ่นดิน ร่วมร้อยรินมาลัยถวายพระพร
ลุ 5 ธันวามหาราช วันพ่อแห่งชาติ คือองค์อดิเรก
พระเปี่ยมล้นด้วยเมตตาเอื้ออาทร พสกนิกรเป็นสุขทุกคืนวัน

ซึ่งนอกจากพระองค์จะเป็นพระราชบิดาของพระราชโอรสและพระราชธิดา ทรงทะนุบำรุงพระราชโอรสธิดาด้วยความรัก และทรงอบรมอนุศาสน์ให้ทรงเจริญวัยสมบูรณ์ และทรงบำเพ็ญคุณานุประโยชน์แก่ประเทศชาติและประชาชน เจริญรอยตามเบื้องพระยุคลบาทแล้ว พระองค์ยังทรงพระมหากรุณาทะนุบำรุงจัดทุกข์ผดุงสุขพสกนิกรถ้วนหน้า พระองค์ทรงเป็น พ่อแห่งชาติ ที่อาณาประชาราษฎร์เทิดทูนด้วยความจงรักภักดี สำนักในพระมหากรุณาธิคุณ และยึดมั่นในการเจริญรอยตามเบื้องพระยุคลบาทในการทะนุบำรุงชาติบ้านเมืองให้วัฒนาถาวรสืบไป

ดอกพุทธรักษา สัญลักษณ์วันพ่อแห่งชาติ

คณะกรรมการจัดงานวันพ่อแห่งชาติได้กำหนดให้ดอกพุทธรักษาดอกไม้ที่มีนามเป็นมงคลนี้เป็นสัญลักษณ์

วัตถุประสงค์ของการจัดวันพ่อแห่งชาติ

1. เพื่อเทิดทูนพระเกียรติคุณของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
2. เพื่อเทิดทูนพระณของพ่อ และยกย่องบทบาทของพ่อที่มีต่อครอบครัวและสังคม
3. เพื่อให้ลูกได้แสดงความกตัญญูต่อพ่อ
4. เพื่อให้ผู้เป็นพ่อได้สำนึกในหน้าที่และความรับผิดชอบของตน

กิจกรรมที่ควรปฎิบัติในวันพ่อแห่งชาติ
1. ประดับธงชาติที่อาคารบ้านเรือน
2. จัดกิจกรรมเกี่ยวกับการบำเพ็ญประโยชน์หรือทำบุญใส่บาตร เพื่ออุทิศส่วนกุศลและระลึกถึงพระคุณพ่อ
3. จัดกิจกรรมเกี่ยวกับการส่งเสริมยกย่องผู้ที่ สมควร ได้รับการยกย่องว่าเป็นพ่อ ตัวอย่าง

สำหรับคุณสมบัติของพ่อตัวอย่าง คณะกรรมการได้กำหนดไว้ดังนี้
1. มีอายุตั้งแต่ 40 ปี ขึ้นไป
2. ส่งเสริมการศึกษาแกบุตรและธิดา
3. นับถือศาสนาโดยเคร่งครัด
4. งดเว้นอบายมุขทุกชนิด
5. อุทิศตนเพื่อประโยชน์ต่อประชาชน
6. มีภรรยาเพียงคนเดียว

หน้าที่ของบิดา มารดาพึงมีต่อบุตร

• ห้ามมิให้ทำความชั่ว – ป้องกัน, ห้ามปราม มิให้ประพฤติเสียหาย
• ให้ตั้งอยู่ในความดี – ปฏิบัติตนอยู่ในศีลธรรม วัฒนธรรมประเพณี และกฎหมายบ้านเมือง
• ให้ศึกษาศิลปวิทยา – ส่งเสริมให้ได้รับการศึกษาทั้งคดีโลก และคดีธรรม
• หาคู่ครองที่สมควรให้ – เลือกคู่ครองที่คู่ควร, เหมาะสมให้ในเวลาอันเหมาะสม
• มอบทรัพย์สมบัติให้ดูแลเมื่อถึงเวลาอันสมควร – มอบภาระหน้าที่การงานให้บริหาร และมอบมรดกให้ครอบครอง

หน้าที่ของบุตรพึงมีต่อบิดามารดา

• เลี้ยงดูบิดามารดาเป็นการตอบแทน – เลี้ยงดูพ่อแม่ยามแก่เฒ่าอย่าปล่อยให้ท่านอดรันทดใจในวัยชรา
• ช่วยทำกิจการงานของท่าน – ไม่นิ่งดูดายเป็นคนไร้น้ำใจเข้าไปช่วยแบ่งเบาภาระหน้าที่
• ดำรงวงศ์ตระกูล – ไม่ทำตระกูลให้เสื่อมและเสียหาย
• ประพฤติตนให้สมควรได้รับทรัพย์มรดก – ประพฤติตนให้ท่านไว้ใจและวางใจ ที่จะครอบครองสมบัติ
• ท่านเจ็บป่วยต้องรักษา ท่านมรณาต้องทำศพให้ – ทำความปรารถนาของพ่อแม่มิให้พังทลาย

วันที่ 5 ธันวาคม นอกจากจะเป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช และเป็นวันพ่อแห่งชาติแล้ว ยังถือว่าว่าวันนี้ เป็น วันชาติของไทย อีกด้วย

The King's Birthday

His Majesty King Bhumibol Adulyadej the Great was born on December 5, 1927 to Prince Mahidol of Songkhla and Mom Sangwan. His Majesty is the ninth King of the Chakri Dynasty and the longest-reigning monarch in the history of Thailand.

His Majesty the King is well recognised as the heart and soul of the Thai nation. He is held in the high esteem not only by his own subjects, but His Majesty also commands enormous respect from people in all parts of the world.

Everywhere he goes, people turn up to greet him in hundreds of thousands. The manner in which His Majesty conducts himself, giving his whole heart and attention to the people, immediately linked the living symbol of the nation to the people in a bond of matual understanding and personal affection.

The main concern of His Majesty is for the uplifting of the general well-being of the people. Evidence of this can be drawn from His Majesty the King's ceaseless efforts to visit his subjects in the rural areas. The aim of his Majesty's visits is to learn at first hand about the needs of his subjects.

To obtain such information, His Majesty has to travel many thousands of kilometers throughout the kingdom and, whenever possible, suggests ways to overcome the difficulties. These visits have led to the establishment of over 1,000 Royal and Royally-initiated projects. They are implemented by the relevant agencies of the government after having been given advice and assistance by His Majesty.

His Majesty is the first member of the Royal Family to be granted a patent for an invention. The registered patent is for one of His Majesty's "Chai Pattana Machines" - the Chai Pattana Aerator Model RX 2. The patent rights call it an "apparatus for water treatment", which is used for agricultural and industrial purposes and can be seen operating in many polluted waterways.

Buddhism is the national religion of Thailand and HisMajesty can stantly shows himself to be a convinced and dedicated disciple of the Lord Buddha. To follow the tradition of young Buddhist men to go into the monastery for a period of time, His Majesty entered the Buddhist monkhood at Wat Bovornnives on 22 October 1956. The Constitution of Thailand, however, does not prescribe the King to be only the Defender of the Buddhist Faith, but also to be the upholder of all Religions. He gives equal attention to the protection of al forms of worship and also to the problems of other religious communities inThailand.

His Majesty King Bhumibol Adulyadej the Great came to the throne on June 9, 1946. The meaning of his name is "Strength of the Land, incomparable Power". Since that date he has reigned over the Kingdom of Thailand as a constitutional monarch. At the Coronation Ceremony on May 5, 1950, His Majesty the King pronounced the traditional Oath of Accession which stated: "We will riegn with righteousness for the benefit and happiness of the Siamese people". His Majesty's actions since then has thoroughly reflected those words and have always been directed towards increasing the welfare and prosperity of the Thai nation.

On his birthday, which is observed as a National Holiday, all his subjects rejoice in demonstrating once more their affection and loyalty to him. Religious rites are held, houses and buildings are decorated with flags, lights and his portraits. The whole nation prays to the Holy Triple Gem and all the sacred things in the universe to bless His Majesty with good health and happiness and the strength to carry on his onerous task.

This story comes from "Essays on Thailand" by Thanapol Chadchaidee. It is used here with his permission. The book contains 60 essays about Thailand written in Thai and English.

The Story of Louis Braille

There was a time, not long ago, when most people thought that blind people could never learn to read. People thought that the only way to read was to look at words with your eyes.

A young French boy named Louis Braille thought otherwise. Blind from the age of three, young Louis desperately wanted to read. He realized the vast world of thought and ideas that was locked out to him because of his disability. And he was determined to find the key to this door for himself, and for all other blind persons.

This story begins in the early part of the nineteenth century. Louis Braille was born in 1809, in a small village near Paris. His father made harnesses and other leather goods to sell to the other villagers. Louis' father often used sharp tools to cut and punch holes in the leather.

One of the tools he used to makes holes was a sharp awl. An awl is a tool that looks like a short pointed stick, with a round, wooden handle. While playing with one of his father's awls, Louis' hand slipped and he accidentally poked one of his eyes. At first the injury didn't seem serious, but then the wound became infected. A few days later young Louis lost sight in both his eyes. The first few days after becoming blind were very hard.

But as the days went by Louis learned to adapt and learned to lead an otherwise normal life. He went to school with all his friends and did well at his studies. He was both intelligent and creative. He wasn't going to let his disability slow him down one bit.

As he grew older, he realized that the small school he attended did not have the money and resources he needed. He heard of a school in Paris that was especially for blind students. Louis didn't have to think twice about going. He packed his bags and went off to find himself a solid education.

When he arrived at the special school for the blind, he asked his teacher if the school had books for blind persons to read. Louis found that the school did have books for the blind to read.

These books had large letters that were raised up off the page. Since the letters were so big, the books themselves were large and bulky. More importantly, the books were expensive to buy. The school had exactly fourteen of them.

Louis set about reading all fourteen books in the school library. He could feel each letter, but it took him a long time to read a sentence. It took a few seconds to reach each word and by the time he reached the end of a sentence, he almost forgot what the beginning of the sentence was about. Louis knew there must be a better way.

There must be a way for a blind person to quickly feel the words on a page. There must be a way for a blind person to read as quickly and as easily as a sighted person.

That day he set himself the goal of thinking up a system for blind people to read. He would try to think of some alphabet code to make his 'finger reading' as quick and easy as sighted reading.

Now Louis was a tremendously creative person. He learned to play the cello and organ at a young age. He was so talented an organist that he played at churches all over Paris.

Music was really his first love. It also happened to be a steady source of income. Louis had great confidence in his own creative abilities.

He knew that he was as intelligent and creative as any other person his own age. And his musical talent showed how much he could accomplish when given a chance.

One day chance walked in the door. Somebody at the school heard about an alphabet code that was being used by the French army. This code was used to deliver messages at night from officers to soldiers. The messages could not be written on paper because the soldier would have to strike a match to read it.

The light from the match would give the enemy a target at which to shoot. The alphabet code was made up of small dots and dashes. These symbols were raised up off the paper so that soldiers could read them by running their fingers over them. Once the soldiers understood the code, everything worked fine.

Louis got hold of some of this code and tried it out. It was much better than reading the gigantic books with gigantic raised letters.

But the army code was still slow and cumbersome. The dashes took up a lot of space on a page. Each page could only hold one or two sentences. Louis knew that he could improve this alphabet in some way.

On his next vacation home, he would spend all his time working on finding a way to make this improvement. When he arrived home for school vacation, he was greeted warmly by his parents.

His mother and father always encouraged him on his music and other school projects. Louis sat down to think about how he could improve the system of dots and dashes. He liked the idea of the raised dots, but could do without the raised dashes.

As he sat there in his father's leather shop, he picked up one of his father's blunt awls. The idea came to him in a flash. The very tool which had caused him to go blind could be used to make a raised dot alphabet that would enable him to read.

The next few days he spent working on an alphabet made up entirely of six dots. The position of the different dots would represent the different letters of the alphabet.

Louis used the blunt awl to punch out a sentence. He read it quickly from left to right. Everything made sense. It worked...

(Louis Braille's invention continues to inspire new and innovative products that help build a world that is more inclusive for people with disabilities, such as ADA ramps, also known as "braille for the feet.")

Tapir

Although tapirs are often mistaken for pigs and anteaters, they're in the odd-toed hooved animal family (perissodactyls), as are the horse and rinocerous. All four species of tapir are endangered. The Malay tapir (shown below) is native to Asia, where its natural enemies are the tiger and man. The largest tapir, the Malay tapir weighs up to 800 pounds. It also has the most dramatic coloration, with black shoulders, head, and legs and a white band around the body. The Mountain, Baird and Brazillian tapirs are native to South America, and all are solid black or black- brown. All baby tapirs have light colored, horizontal, watermelon like stripes, but these disappear by adulthood.

If you see a tapir lounging on a hot day, you might think it is slothful. However, in motion, tapirs are fast and agile, and they also swim well. Tapirs in captivity sometimes have violent tantrums: a Malay tapir severed the arm of a keeper at the Oklahoma City Zoo in 1998.

At the Artis zoo in Amsterdam, on an overcast morning in late autumn, we walked by a display that looked empty, until a door in the stone wall in the back opened, releasing two Malay tapirs. When excited, they squeaked at each other, a sound out of scale with such a large animal. They plunged into, splashed, and bolted dripping out of a pool in their enclosure. They galloped, trotted, chased and switched leads just like horses. We'd seen only sedate tapirs in Dresden's zoo, and never even a picture of one running, so we didn't understand its relationship to the horse until we saw them gallop. Later we remembered that Eohippus, the tiny 5-toed ancestor of the modern horse, bounded through prehistoric tropical forests browsing understory vegetation. Is the tapir what the horse might have been if it had stayed in the jungle?

Images of tapirs persisted and began to appear in my notebooks and on scraps of paper. Tapirs showed up in grey pencil, ultramarine and aquamarine, and pale vermillion and yellowed orange. Quick sketches of ears, feet, and trunks surrounded tapirs running and eating. I liked the roundness of the their body and ears, their strange three toed feet, their short trunks, and their otherworldly presence. The tapir became an imaginary or enchanted creature creeping across pages, none more so than our glowing magenta mascot, who had attained full enlightenment. Paul discovered that tapir.org wasn't taken, so we found our spirit animal animal we were looking to watch over our place about plants, animals, art, and science.

All four species of tapir are either endangered or threatened.

Louis Daguerre

AKA Louis-Jacques-Mandé Daguerre Born: 18-Nov-1787 Birthplace: Cormeilles, France Died: 10-Jul-1851 Location of death: Bry-sur-Marne, France Cause of death: Heart Failure Gender: Male Race or Ethnicity: White Sexual orientation: Straight Occupation: Inventor, Photographer Nationality: France Executive summary: Invented Daguerreotype photography French painter and physicist, inventor of the daguerreotype, born at Cormeilles, in the department of Seine-et-Oise, and died on the 12th of July 1851 at Petit-Brie-sur-Marne, near Paris. He was at first occupied as an inland revenue officer, but soon took to scene painting for the opera. He assisted Pierre Prévost (1764-1823) in the execution of panoramic views of Rome, Naples, London, Jerusalem, and Athens, and subsequently (July 11, 1822), in conjunction with Bouton, he opened at Paris the Diorama, an exhibition of pictorial views, the effect of which was heightened by changes in the light thrown upon them. An establishment similar to that at Paris was opened by Daguerre in Regent's Park, London. On the 3rd of March 1839 the Diorama, together with the work on which Daguerre was then engaged, was destroyed by fire. This reverse of fortune was soon, however, more than compensated for by the distinction he achieved as the inventor of the daguerreotype photographic process. Nicéphore Niépce, who since 1814 had been seeking a means of obtaining permanent pictures by the action of sunlight, learned in 1826 that Daguerre was similarly occupied. In 1829 he communicated to Daguerre particulars of his method of fixing the images produced in the camera lucida by making use of metallic plates coated with a composition of asphalt and oil of lavender; this, where acted on by the light, remained undissolved when the plate was plunged into a mixture of petroleum and oil of lavender, and the development of the image was effected by the action of acids and other chemical reagents on the exposed surface of the plate. The two investigators labored together in the production of their heliographic pictures from 1829 until the death of Niepce in 1833. Daguerre, continuing his experiments, discovered eventually the process connected with his name. This, as he described it, consists of five operations: the polishing of the silver plate; the coating of the plate with iodide of silver by submitting it for about 20 minutes to the action of iodine vapor; the projection of the image of the object upon the golden-colored iodized surface; the development of the latent image by means of the vapor of mercury; and, lastly, the fixing of the picture by immersing the plate in a solution of sodium "hyposulphite" (sodium thiosulphate). On the 9th of January 1839, at a meeting of the Academy of Sciences, François Arago dwelt on the importance of the discovery of the daguerreotype; and, in consequence of the representations made by him and Gay-Lussac to the French government, Daguerre was on the 15th of June appointed an officer of the Legion of Honor. On the same day a bill was presented to the chambers, according to the provisions of which Daguerre and the heir of Niepce were to receive annuities of 6000 and 4000 francs respectively, on the condition that their process should be made known to the Academy. The bill having been approved at the meetings of the two chambers on the 9th of July and on the 2nd of August, Daguerre's process, together with his system of transparent and opaque painting, was published by the government, and soon became generally known. Daguerre wrote a memoir, Historique et description des procédés du daguerréotype et du diorama (Paris, 1839), and another work, Nouveau moyen de préparer la couche sensible des plaques destinées à recevoir les images photographiques (Paris, 1844). Father: Louis Jacques Daguerre (b. circa 1761) Mother: Anne Antoinette Hauterre (b. 7-Jul-1766) Sister: Marie Antoinette Ulalie Daguerre (b. 11-Sep-1791) Wife: Louise Georgina Arrow-Smith (m. 10-Nov-1810, d. 24-Mar-1857) French Legion of Honor 15-Jun-1839 Eponyms daguerreotype Asteroid Namesake 3256 Daguerre

หนูน้อยฟิลิปปินส์ ประชาชนคนที่ 7 พันล้านของโลก

หนูน้อยชาวฟิสิปปินส์ซึ่งเกิดในวันนี้ได้มีชื่อติดโผขององค์การสหประชาชาติ เนื่องจากเป็นการฉลองที่โลกมีประชากรแตะ 7,000 ล้านคน

วันนี้ (31 ตุลาคม) สำนักข่าวเอพีรายงานว่า สหประชาชาติเริ่มจดบันทึกกลุ่มทารกที่เกิดในวันนี้เป็นสัญลักษณ์ของการที่โลกเข้าสู่ยุคที่มีประชากรโลกแตะ 7,000 ล้านคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีเด็กหญิงดานิกา เมย์ คามาโช หนูน้อยชาวฟิลิปปินส์ด้วยเช่นกัน

โดย หนูน้อยคามาโชเกิด เมื่อเวลา 00.02 น. ของวันนี้ ในโรงพยาบาลที่กรุงมะนิลา ประเทศฟิลิปปินส์ หรือหลังเที่ยงคืนได้เพียง 2 นาที ซึ่งนางดาลูรา แม่ของเด็กกล่าวว่า ไม่อยากเชื่อว่าลูกสาวได้เป็นส่วนหนึ่งของเด็กที่มีชื่อติดโผขององค์การสหประชาชาติ ซึ่งฉลองที่โลกมีประชากร 7,000 ล้านคน

นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่ระดับสูงขององค์การสหประชาชาติ (ยูเอ็น) ในฟิลิปปินส์ ได้เดินทางมาพบ นางดาลูรา และนายฟลอรันเต คามาโช พ่อแม่ของเด็ก พร้อมทั้งนำเค้กชิ้นเล็ก ๆ มาแสดงความยินดีกับทารกหญิงรายนี้ด้วย ทั้งยังมีของขวัญอื่น ๆ จากมูลนิธิในท้องถิ่น อาทิเช่น ทุนการศึกษาสำหรับเด็กหญิง และเงินยังชีพเพื่อให้พ่อแม่ของเธอนำไปเปิดร้านขายของชำอีกด้วย

แม่น้ำสายสำคัญของประเทศไทย

ภาคเหนือ

แม่น้ำปิง : มีต้นกำเนิดจากยอดน้ำถ้วย บนเทือกเขาแดนลาว ซึ่งอยู่ในเขตอำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่ ไหลผ่านลงไปทางใต้ผ่านจังหวัดลำพูนแล้วไหลไปบรรจบกับแม่น้ำวงที่บ้านปากวัง จังหวัดตาก แม่น้ำปิงมีความยาวจาก ต้นน้ำถึงนครสวรรค์ ซึ่งเป็นจุดรวมกับแม่น้ำ 3 สาย กลายเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา มีความยาว 600 กม.

แม่น้ำวัง : มีต้นกำเนิดจากบริเวณทางตอนเหนือของ น้ำตก

วังแก้วบนทิวเขา ผีปันน้ำในเขตอำเภอวังเหนือ จังหวัดลำปาง ไหลทางใต้ผ่านจังหวัดตาก ไปรวมกับแม่น้ำปิงที่บริเวณชายฝั่ง เหนือบ้านปากวังจังหวัดตาก

แม่น้ำวังมีความยาวประมาณ 300 กิโลเมตร

แม่น้ำยม : มีต้นกำเนิดจากดอยชุมยวม 2 ซึ่งอยู่ทิศใต้ของทิวเขาแดนลาว ในเขตอำเภอปง จังหวัดเชียงราย ไหลผ่านไปทางตะวันตกเฉียงใต้ ผ่านจังหวัดแพร่ สุโขทัย พิษณุโลก พิจิตร แล้วไปรวมกับแม่น้ำน่านที่บ้านเกยชัย อำเภอชุมแสง จังหวัดนครสวรรค์ แม่น้ำยม มีความยาวประมาณ 550 กิโลเมตร

แม่น้ำน่าน : มีต้นกำเนิดจากทิวเขาหลวงพระบางด้านทิศตะวันตกในเขตตำบลปอเกลือเหนือ อำเภอบัว จังหวัดน่าน ไหลไปทางทิศเหนือแล้วไปหักทางใต้

ผ่านจังหวัดอุตรดิตถ์ พิษณุโลก พิจิตร แล้วไปรวมกับแม่น้ำยม ก่อนที่จะไปรวมกับแม่น้ำปิง และวัง ที่ตำบลแควใหญ่ จังหวัดนครสวรรค์ แม่น้ำน่านมีความยาวประมาณ 740 กิโลเมตร

แม่น้ำน่าน มีเขื่อนเอนกประสงค์กั้นถึง 2 แห่ง คือ เขื่อนสิริกิติ์ จังหวัดอุตรดิตถ์ และเขื่อนนเรศวร จังหวัดพิษณุโลก

ภาคกลาง

แม่น้ำเจ้าพระยา : เกิดจากการไหลมาบรรจบกันของแม่น้ำปิง วัง ยม น่าน ที่ปากน้ำโพ และตำบลแควใหญ่ อำเภอเมือง จังหวัดนครสวรรค์ ไหลผ่านทางนครสวรรค์ลงมาผ่าน จังหวัดอุทัยธานี ชัยนาท สิงห์บุรี อ่างทอง อยุธยา ปทุมธานี นนทบุรี และกรุงเทพมหานคร แล้วไหลไปออกทะเลอ่าวไทยที่ตำบลแหลมฟ้าผ่า และตำบลท้ายบ้าน จังหวัดสมุทรปราการ แม่น้ำเจ้าพระยามีความยาวตั้งแต่นครสวรรค์ถึงปากอ่าวไทย มีความยาวประมาณ 360 กิโลเมตร

แม่น้ำเจ้าพระยา มีเขื่อนกั้นน้ำชื่อเขื่อนชัยนาท หรือเขื่อนเจ้าพระยาที่จังหวัดชัยนาทเพื่อกักเก็บน้ำใช้สำหรับการชลประทาน

แม่น้ำท่าจีน : เป็นแม่น้ำที่แยกจากแม่น้ำเจ้าพระยาช่วงที่อยู่ ตำบลท่าซุง อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี และตำบลหาดท่าเสา จังหวัดชัยนาทแล้วไหลผ่านทางใต้โดยจะมีชื่อเรียกต่างๆ กันไป ตามแต่จังหวัดที่ผ่าน เช่น

- ผ่านตอนใต้ของจังหวัดชัยนาทจะถูกเรียกว่าแม่น้ำมะขามเฒ่า

- เมื่อผ่าจังหวัดสุพรรณบุรีจะถูกเรียกว่าแม่น้ำสุพรรณบุรี

- เมื่อเข้าเขตจังหวัดนครปฐมจะถูกเรียนว่าแม่น้ำนครชัยศรี

- และเมื่อออกสู่อ่าวไทย ที่จังหวัดสมุทรสาคร จะถูกเรียกว่าแม่น้ำท่าจีน แม่น้ำท่าจีน มีความยาวประมาณ 300 กิโลเมตร

แม่น้ำแม่กลอง : เป็นแม่น้ำที่เกิดจากการรวมกันของแม่น้ำแควใหญ่

( ต้นกำเนิดจาก เขาคอสินสะทรีกับเขาในเขตอำเภออุ้มผาง ) และแม่น้ำแควน้อยที่บริเวณตำบลปากแพรก จังหวัดกาญจนบุรี เป็นแม่น้ำที่มีชื่อเรียกต่าง ๆ กัน เช่นกันคือ

- จากบริเวณต้นน้ำมาจนถึงจุดรวมกับแม่น้ำแควน้อย จะถูกเรียกว่าแม่น้ำแควใหญ่

หรือแม่น้ำศรีสวัสดิ์

- บริเวณที่ไหลผ่านจังหวัดราชบุรี จะถูกเรียกว่า แม่น้ำราชบุรี

- บริเวณที่ไหลลงสู่อ่าวไทยที่อำเภอดำเนินสะดวกจังหวัดสมุทรสงครามจะถูกเรียกว่า แม่น้ำแม่กลอง

แม่น้ำแม่กลองมีเชื่อมอเนกประสงค์ กั้นถึง 4 เขื่อนคือ เขื่อนเขาแหลม เขื่อนศรีนครินทร์ เขื่อนท่าทุ่งนา และเขื่อนวชิราลงกรณ์ ความยาวของแม่น้ำท่าจีนจนถึงสมุทรสงครามนี้มีความยาวประมาณ 520 กิโลเมตร

แม่น้ำบางปะกง : ต้นน้ำเกิดจากการรวมกันของแม่น้ำหนุมานและแม่น้ำปรง

ที่จังหวัดปราจีนบุรี จะมีชื่อเรียกต่าง ๆ กันดังนี้

- บริเวณที่ผ่านจังหวัดปราจีนจะถูกเรียกว่าแม่น้ำปราจีนบุรี

- บริเวณที่ผ่านทางจังหวัดฉะเชิงเทรา จะถูกเรียกว่า แม่น้ำแปดริ้ว

- บริเวณที่ไหลออกสู่อ่าวไทยที่อำเภอบางปะกงกับอำเภอเมืองจังหวัดชลบุรีแม่น้ำบางปะกงมีความยาวประมาณ 230 กิโลเมตร

แม่น้ำป่าสัก : มีต้นกำเนิดจากจังหวัดเลยไหลผ่านจังหวัดลพบุรี สระบุรี

และอยุธยา มีความยาวถึง 500 กิโลเมตร

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

แม่น้ำมูล : แหล่ง กำเนิดของต้นน้ำอยู่ที่เขาวง กับเขาละมั่งในเขตอำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา ผ่านจังหวัดบุรีรัมย์ สุรินทร์ ร้อยเอ็ด ศรีษะเกษ แล้วไปรวมกับแม่น้ำชี และไหลออกสู่แม่น้ำโขง ที่อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี แม่น้ำมูล มีความยาวประมาณ 641 กิโลเมตร

แม่น้ำชี : มี ต้นน้ำที่เขาพญาป่อ ในเขตอำเภอเกษตรสมบูรณ์ จังหวัดชัยภูมิ แล้วไหลผ่าน ขอนแก่น มหาสารคาม กาฬสินธุ์ ร้อยเอ็ด ยโสธรแล้วไปรวมกับแม่น้ำมูลที่เส้นแบ่ง เขตอำเภอเขื่องใน กับอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี แม่น้ำชีมีความยาวประมาณ 765 กิโลเมตร

แม่น้ำสงคราม : มี ต้นกำเนิดที่เกิดจากการรวมกันของสาขาลำน้ำที่เกิดจากเทือกเขาพูพาน ไหลผ่านอุดรธานี สกลนคร หนองคาย แล้วไหลออกสู่แม่น้ำโขงที่อำเภอท่าอุเทนจังหวัดนครพนม แม่น้ำสงคราม มีความยาวทั้งสิ้นประมาณ 420 กิโลเมตร

ภาคใต้

แม่น้ำคีรีรัฐ หรือ แม่น้ำพุมดวง : มีต้นกำเนิดระหว่างเขานมสาวกับเขาสก ( ส่วนหนึ่งของทิวเขาภูเก็ต ) ไหลไปทางทิศตะวันออกแล้วหักไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ แล้วย้อนไปทางทิศตะวันออกอีกครั้ง แล้วไปรวมกับแม่น้ำตาปี

ที่อำเภอพุนพิน แม่น้ำคีรีรัฐ มีความยาวประมาณ 120 กิโลเมตร

แม่น้ำตาปี : มีต้นกำเนิดจากเขาใหญ่ยอดต่ำ ซึ่งอยู่ในอำเภอทุ่งใหญ่

จังหวัดนครศรีธรรมราช แล้วไหลไปทางทิศเหนือ เพื่อไปรวมกับแม่น้ำคีรีรัฐ

จังหวัดสุราษฎร์ธานี แล้วออกสู่อ่าวไทยที่อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี นั้นเอง

แม่น้ำตาปีมีความยาวประมาณ 232 กิโลเมตร

แม่น้ำตาปีจะถูกเรียกว่า แม่น้ำหลวง ในช่วงจากต้นน้ำ ถึง จุดที่มารวม

กับแม่น้ำคีรีรัฐ และจะถูกเรียกว่าแม่น้ำบ้านดอนในช่วงจากจุดที่บรรจบกับแม่น้ำคีรีรัฐ จนจุดที่ไหลออกสู่อ่าวไทย

แม่น้ำหลังสวน : มีต้นกำเนิดจากทิวเขาภูเก็ต บริเวณเส้นแบ่งเขตจังหวัดชุมพร แล้วไหลออกสู่อ่าวไทยที่บริเวณอำเภอหลังสวน จังหวัดชุมพรนั้นเอง แม่น้ำหลังสวนมีความยาว 100 กิโลเมตร

แม่น้ำตรัง : มีต้นกำเนิดที่ทิวเขานครศรีธรรมราช ในอำเภอทุ่งสง จังหวัดนครศรีธรรมราช ไหลเข้าเขตตรัง ไปออกสู่ทะเลที่ช่องมะระกาที่อำเภอกันตัง แม่น้ำตังมีความยาวประมาณ 175 กิโลเมตร

6 โรคที่ควรระวังช่วงน้ำท่วม

1. โรคฉี่หนู ฉี่หนูเป็นโรคระบาดในคนที่ติดต่อมาจากสัตว์ มีสาเหตุมาจากเชื้อแบคทีเรียที่ชื่อว่า เลปโตสไปรา (Leptospira sp.) ที่อยู่ในปัสสาวะของสัตว์ ตั้งแต่หนู วัว ควาย ไปจนถึงสัตว์เลี้ยงอย่างสุนัขและแมวเลยทีเดียว โดยคนจะสามารถรับเชื้อฉี่หนูนี้เข้าไปทางบาดแผล หรือผิวหนังที่แช่น้ำเป็นเวลานาน ๆ รวมถึงเยื่อเมือกอย่างตาและปากอีกด้วย

อาการของโรคฉี่หนู มี 2 แบบ คือแบบไม่รุนแรงจะมีอาการเหมือนเป็นไข้หวัดธรรมดา ปวดหัว ตัวร้อน ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ ซึ่งสามารถรักษาให้หายได้หากผู้ป่วยรู้ตัวและรีบไปพบแพทย์ตั้งแต่เนิ่น ๆ กับอาการรุนแรงที่จะทำให้ตาอักเสบแดง น้ำตาไหล สู้แสงไม่ได้ และเมื่อเชื้อเข้าไปอยู่ในสมองจะทำให้เกิดอาการเพ้อ ไม่รู้สึกตัว และยิ่งไปกว่านั้นหากติดเชื้อทั่วร่างกายจะทำให้เลือดออกในร่างกายจนเสียชีวิต

การปฏิบัติตนเพื่อป้องกันโรคฉี่หนู หลีกเลี่ยงการเดินอยู่ในบริเวณน้ำท่วมขัง การเล่นน้ำ โดยเฉพาะในเด็กที่มักจะสนุกสนานไปกับการย่ำน้ำหรือเล่นน้ำในช่วงน้ำท่วม แต่หากจำเป็นต้องเดินผ่านบริเวณน้ำท่วมอย่างเลี่ยงไม่ได้ ให้รีบเดิน อย่าแช่น้ำจนผิวหนังเปื่อยเพราะจะทำให้ติดเชื้อได้ง่าย และควรใส่รองเท้าบูททุกครั้งเมื่อเดินลุยน้ำ เพื่อป้องกัน ไม่ให้เกิดบาดแผลที่เท้า และป้องกันไม่ให้เชื้อโรคเข้าสู่บาดแผลที่เท้าหรือน่อง ทั้งยังช่วยป้องกันไม่ให้สัตว์ที่หนีน้ำกัดได้ ส่วนในผู้ที่เริ่มมีอาการปวดหัว ตัวร้อน ให้รีบไปพบแพทย์อย่างเร่งด่วน อย่ารอให้อาการหนักเพราะอาจจะรักษาไม่หายและเสียชีวิตก็เป็นได้

2. อหิวาตกโรค เป็นโรคที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรีย Vibrio Cholerae ที่แพร่กระจายอยู่ในน้ำดื่มและอาหาร โดยมีแมลงวันเป็นพาหะนำโรค และแน่นอนว่าโรคนี้แพร่ระบาดได้โดยการกินและดื่มอาหารที่มีแมลงวันตอมและมีเชื้ออหิวาตกโรคปะปนอยู่ รวมทั้งอาหารสุข ๆ ดิบ ๆ ด้วย

อาการของโรค ผู้ป่วยจะอุจจาระเหลวเป็นน้ำวันละหลายครั้ง แต่ไม่เกินวันละ 1 ลิตร อาจมีอาการปวดท้องหรืออาเจียนได้ ซึ่งถือว่าเป็นอาการในระยะแรกสามารถรักษาให้หายได้ภายใน 1-5 วัน แต่หากติดเชื้อขั้นรุนแรง ผู้ป่วยจะมีอาการท้องเดิน อุจจาระมากและมีลักษณะอุจจาระเป็นน้ำซาวข้าว มีกลิ่นเหม็นคาว และอุจจาระได้โดยไม่ปวดท้องและไม่รู้สึกตัว สามารถหายได้ภายใน 2-6 วันหากได้รับเกลือแร่และน้ำชดเชยน้ำที่เสียไป แต่หากได้รับไม่พอดีกับที่เสียไปแล้ว ผู้ป่วยก็จะมีอาการหมดแรง หน้ามืด อาจช็อคถึงเสียชีวิตได้

การปฏิบัติตนเพื่อป้องกันอหิวาตกโรค ควรรับประทานอาหารที่สะอาด ปรุงสุกใหม่ ๆ และดื่มน้ำสะอาด เช่น น้ำต้มสุก รวมถึงรักษาสุขภาพอนามัยด้วยการล้างมือ และภาชนะใส่อาหารให้สะอาดทุกครั้ง แต่ไม่ควรนำน้ำท่วมมาล้าง หรือทำความสะอาดภาชนะ หลีกเลี่ยงการสัมผัสกับผู้ป่วยที่เป็นอหิวาตกโรค หรือหากติดเชื้ออหิวาแล้วก็ควรพบแพทย์และรับประทานยาตามแพทย์สั่งอย่างเคร่งครัด

3. ไข้ไทฟอยด์ เกิดจากเชื้อแบคทีเรีย Salmonella Typhi ที่อยู่ในน้ำและอาหารเช่นเดียวกับอหิวาตกโรค แพร่ระบาดโดยการดื่มน้ำและอาหารที่ปนเปื้อนเชื้อโรค

อาการของโรค เมื่อได้รับเชื้อนี้เข้าไปจะไม่แสดงอาการทันที แต่จะแสดงอาการหลังจากรับเชื้อประมาณ 1 สัปดาห์ โดยผู้ป่วยจะมีอาการปวดหัว เบื่ออาหาร มีไข้สูงมาก ท้องร่วง บางรายมีผื่นขึ้นตามตัว แน่นท้อง สามารถหายได้เองภายใน 1 เดือน แต่ผู้ป่วยควรจะพบแพทย์หลังจากมีอาการแล้ว เพราะอาจจะเสียชีวิตจากภาวะปอดบวมได้

การปฏิบัติตนเพื่อป้องกันไข้ไทฟอยด์ หลีกเลี่ยงอาหารที่มีเชื้อโรคทุกชนิด และนั่นหมายถึงว่า ให้ทานอาหารที่สะอาด อยู่ในภาชนะที่สะอาด รวมถึงล้างมือให้สะอาดก่อนทานทุกครั้ง และควรจะหลีกเลี่ยงอาหารจากร้านค้าข้างถนนที่อยู่ในบริเวณที่ไม่สะอาด เสี่ยงต่อการติดเชื้อ หรืออีกทางหนึ่งคือฉีดวัคซีนป้องกันไข้ไทฟอยด์

4. โรคตับอักเสบ เป็นภาวะที่มีการอักเสบของเซลล์ตับ ทำให้ตับทำงานผิดปกติ จนทำให้มีอาการเจ็บป่วยได้ และไวรัสตับอักเสบที่มาจากภาวะน้ำท่วม ก็คือไวรัสตับอักเสบชนิดเอ ที่มีสาเหตุมาจากการทานอาหารที่ไม่สะอาด ไม่ทำให้สุก

อาการของโรค เมื่อแสดงอาการแล้วผู้ป่วยจะมีไข้ต่ำ ๆ เบื่ออาหาร ปวดท้อง ปวดตัวแถวชายโครงขวา และมีปัสสาวะเป็นสีชาแก่ เริ่มมีอาการตัวเหลืองตาเหลืองในสัปดาห์แรก และจะหายเป็นปกติภายใน 2-4 สัปดาห์

การปฏิบัติตนเพื่อป้องกันโรคตับอักเสบ คือ ทานอาหารที่สุกและสะอาด ไม่ใช้แก้วน้ำและช้อนร่วมกับผู้อื่น

5. ตาแดง เกิดจากเชื้อแบคทีเรีบ ไวรัส Chlamydia trachomatis และ Bacterial Conjunctivitis อาจมาจากภูมิแพ้ หรือสัมผัสสารที่เป็นพิษต่อตา มักเกิดจากการเอามือที่สกปรกไปขยี้หรือสัมผัสดวงตา รวมถึงใช้ผ้าเช็ดตัว หรือผ้าเช็ดหน้าไปสัมผัสกับดวงตา

อาการของโรค ผู้ป่วยจะมีอาการคันตาจนหลายรายต้องขยี้บ่อย หรือบางคนแค่เคืองตาเท่านั้น และมีขี้ตามากกว่าปกติ มีลักษณะเป็นหนองและมีสะเก็ดปิดตาตอนเช้า และมองเห็นได้ไม่ชัดเจน ตามัว หรืออาจปวดตา

การปฏิบัติตนเพื่อป้องกันโรคตาแดง ควรล้างมือให้สะอาด ไม่ใช่เครื่องสำอาง ผ้าเช็ดตัว ผ้าเช็ดหน้าร่วมกับคนอื่น หลีกเลี่ยงการสัมผัสดวงตาในทุกกรณี และอย่าใช้ยาหยอดตาร่วมกับคนอื่น หากเริ่มเคืองตาหรือคันตา ให้รีบปรึกษาเภสัชกรหรือแพทย์

6. ไข้เลือดออก เกิดจากการติดเชื้อไวรัสที่มียุงลายเป็นพาหะนำโรค มักพบในเด็ก มักระบาดในฤดูฝน ที่มีการแพร่พันธุ์ของยุงลาย

อาการของโรค ผู้ป่วยจะมีไข้สูงประมาณ 2-7 วัน เบื่ออาหาร อาเจียนออกมามีสีน้ำตาลปนอยู่ ปวดกล้ามเนื้อ ตัวแดง หรืออาจมีผื่นหรือจุดเลือดตามผิวหนัง หากเข้าสู่ภาวะวิกฤตผู้ป่วยจะไข้ลด มือเท้าเย็น ตัวเย็น ชีพจรเต้นเร็ว อาเจียนมาก ปัสสาวะน้อย ทำให้เข้าสู่ภาวะช็อคได้ หากมีอาการควรรีบพบแพทย์อย่างเร่งด่วน

การปฏิบัติตนเพื่อป้องกันโรคตาแดง พยายามอย่าให้ยุงกัดโดยทากันยุงเป็นวิธีที่ดีที่สุด และอย่าปล่อยให้ภาชนะต่าง ๆ ภายในบ้านมีน้ำขังนานเพราะจะเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ยุง หรือหากเป็นไข้เลือดออกแล้วไม่ควรให้ยุงกัดเพราะจะทำให้แพร่เชื้อไปสู่คนใกล้ชิดได้ผ่านยุง

Biography

Marie Curie, née Maria Sklodowska, was born in Warsaw on November 7, 1867, the daughter of a secondary-school teacher. She received a general education in local schools and some scientific training from her father. She became involved in a students' revolutionary organization and found it prudent to leave Warsaw, then in the part of Poland dominated by Russia, for Cracow, which at that time was under Austrian rule. In 1891, she went to Paris to continue her studies at the Sorbonne where she obtained Licenciateships in Physics and the Mathematical Sciences. She met Pierre Curie, Professor in the School of Physics in 1894 and in the following year they were married. She succeeded her husband as Head of the Physics Laboratory at the Sorbonne, gained her Doctor of Science degree in 1903, and following the tragic death of Pierre Curie in 1906, she took his place as Professor of General Physics in the Faculty of Sciences, the first time a woman had held this position. She was also appointed Director of the Curie Laboratory in the Radium Institute of the University of Paris, founded in 1914.

Her early researches, together with her husband, were often performed under difficult conditions, laboratory arrangements were poor and both had to undertake much teaching to earn a livelihood. The discovery of radioactivity by Henri Becquerel in 1896 inspired the Curies in their brilliant researches and analyses which led to the isolation of polonium, named after the country of Marie's birth, and radium. Mme. Curie developed methods for the separation of radium from radioactive residues in sufficient quantities to allow for its characterization and the careful study of its properties, therapeutic properties in particular.

Mme. Curie throughout her life actively promoted the use of radium to alleviate suffering and during World War I, assisted by her daughter, Irene, she personally devoted herself to this remedial work. She retained her enthusiasm for science throughout her life and did much to establish a radioactivity laboratory in her native city - in 1929 President Hoover of the United States presented her with a gift of $ 50,000, donated by American friends of science, to purchase radium for use in the laboratory in Warsaw.

Mme. Curie, quiet, dignified and unassuming, was held in high esteem and admiration by scientists throughout the world. She was a member of the Conseil du Physique Solvay from 1911 until her death and since 1922 she had been a member of the Committee of Intellectual Co-operation of the League of Nations. Her work is recorded in numerous papers in scientific journals and she is the author of Recherches sur les Substances Radioactives (1904),L'Isotopie et les Éléments Isotopes and the classic Traité' de Radioactivité (1910).

The importance of Mme. Curie's work is reflected in the numerous awards bestowed on her. She received many honorary science, medicine and law degrees and honorary memberships of learned societies throughout the world. Together with her husband, she was awarded half of the Nobel Prize for Physics in 1903, for their study into the spontaneous radiation discovered by Becquerel, who was awarded the other half of the Prize. In 1911 she received a secondNobel Prize, this time in Chemistry, in recognition of her work in radioactivity. She also received, jointly with her husband, the Davy Medal of the Royal Society in 1903 and, in 1921, President Harding of the United States, on behalf of the women of America, presented her with one gram of radium in recognition of her service to science.

For further details, cf. Biography of Pierre Curie. Mme. Curie died in Savoy, France, after a short illness, on July 4, 1934.

กระจงควาย

จาก Smithsonian National Zoological Park

กระจงควายเป็นหนึ่งในกระจงสองชนิดที่พบในประเทศไทย เป็นสัตว์กีบที่เกือบเล็กที่สุดในโลก หนักเพียง 5-8 กิโลกรัม ลำตัวยาว 70-75 เซนติเมตร ความสูงที่หัวไหล่ 30-35 เซนติเมตร หัวเล็กเป็นรูปสามเหลี่ยม จมูกยื่นแหลม ตาโต ลำตัวกลมปุ๊กลุกเหมือนกระต่าย ข้างหลังสูงกว่าข้างหน้า ขายาวเรียว ลำตัวสีน้ำตาลอมส้ม ใต้ท้อง หน้าอก และคางสีขาว หน้าคอมีเส้นสีขาวหลายเส้น ไม่มีเขา หางยาว 8-10 เซนติเมตร ตัวผู้มีเขี้ยวบนยาวแหลมโผล่พ้นปากออกมา มีกระเพาะสามตอน

กระจงควายชอบอาศัยอยู่ในตามพื้นล่างของป่าทึบที่ใกล้แหล่งน้ำ พบในประเทศไทย อินโดนีเซีย ศรีลังกา คาบสมุทรมลายู สุมาตราและบอร์เนียว

กระจงควายหากินเวลากลางคืน รักสันโดษมาก ไม่ขี้ตื่นเท่ากระจงเล็ก กระจงจะเดินตามทางด่านของตัวเองที่ดูเหมือนอุโมงค์ผ่านไปตามพุ่มไม้ กินผลไม้สุกที่หล่นตามพื้น พืชน้ำ ใบไม้ ยอดไม้ และหญ้า มันหวงถิ่นมาก ทำเครื่องหมายเขตแดนด้วยขี้ เยี่ยว และต่อมกลิ่นที่อยู่ใต้คาง เมื่อตื่นเต้นหรือโกรธ ตัวผู้จะถีบพื้นดินด้วยความถี่ราวสี่ครั้งต่อวินาที ตัวเมียมักอาศัยอยู่ในพื้นที่เดียวตลอด ส่วนตัวผู้มักย้ายถิ่นเสมอ

กระจงควายผสมพันธุ์ได้ตลอดทั้งปี ตัวผู้มีต่อมขนาดใหญ่ใต้กรามใช้ถูกับตัวเมียเมื่อต้องการดูว่าตัวเมียพร้อมผสมพันธุ์หรือยัง มีคาบการเป็นสัด 14 วัน ตัวเมียตั้งท้องนาน 152-155 วัน ออกลูกครั้งละ 1-2 ตัว ลูกแรกเกิดหนัก 373 กรัม หลังจากเกิดเพียงครึ่งชั่วโมงก็ยืนและเดินเหินได้อย่างคล่องแคล่ว แม่กระจงยืนสามขาขณะให้นม ลูกกระจงหย่านมได้เมื่ออายุ 8-12 สัปดาห์ และเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์ได้เมื่ออายุ 4.5 เดือน

กระจงควายเป็นสัตว์ขยันทำลูกมาก ตัวเมียใช้ชีวิตผู้ใหญ่เกือบทั้งหมดไปกับการตั้งท้อง หลังจากที่ออกลูกได้เพียงชั่วโมงเศษก็เริ่มผสมพันธุ์ใหม่ได้แล้ว

ในแหล่งเพาะเลี้ยง กระจงควายมีอายุได้ถึง 16 ปี

ไอยูซีเอ็นประเมินสถานภาพของกระจงควายไว้ว่ามีความเสี่ยงน้อย (LC) ยกเว้นชนิดย่อย Tragulus napu nigricans ในเกาะบาลาบักที่ประเมินว่าอันตราย (EN) ชนิดย่อยนี้อยู่ในเกาะบาลาบักที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของฟิลิปินส์

นากเล็กเล็บสั้น

ภาพจาก Smithsonian Institution (http://newsdesk.si.edu)

นากเล็กเล็บสั้นเป็นนากที่เล็กที่สุดในโลก ตัวเต็มวัยมีน้ำหนักไม่เกิน 3 กิโลกรัม ความยาวจมูก-ปลายหาง 0.9 เมตร ขนสีน้ำตาลเข้ม บริเวณคอสีขาว ขนค่อนข้างสั้น ยาวไม่เกินหนึ่งนิ้ว ตีนแคบมาก ระหว่างนิ้วมีพังผืดถึงข้อสุดท้าย เล็บสั้นมากหรือเรียกได้กว่ากุด มีประสาทสัมผัสที่อุ้งตีนดีมาก สายตาดีมากทั้งบนบกและใต้น้ำ หูมีลิ้นสำหรับปิดกันน้ำเข้าได้

นากเล็กเล็บสั้นหากินเวลากลางคืนและพลบค่ำเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็พบตอนกลางวันบ้าง จับเหยื่อด้วยขาหน้า ซึ่งต่างจากนากชนิดอื่นที่จับเหยื่อด้วยปากและใช้ประสาทสัมผัสของหนวดในการรับรู้ อาหารหลักคือปู หอย ปลา และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในน้ำขนาดเล็ก

แหล่งที่อยู่อาศัยที่นากเล็กเล็บสั้นชอบคือแหล่งน้ำจืดตื้นและบึงชายเลนที่มีพืชริมฝั่งไม่หนาแน่นมากนัก อาศัยอยู่บนบกมากกว่านากชนิดอื่น เขตกระจายพันธุ์แพร่ตั้งแต่อินเดียตอนใต้ จีนใต้ ไปจนถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อินโดนีเซีย และฟิลิปินส์

นากเล็กเล็บสั้นหนึ่งในนากไม่กี่ชนิดที่มีความเป็นสัตว์สังคม และยังเป็นสัตว์ผัวเดียวเมียเดียว ทั้งตัวผู้และตัวเมียจะช่วยกันเลี้ยงลูก หากินอยู่กันเป็นฝูงครอบครัว ฝูงหนึ่งราว 4-12 ตัว ตัวเมียจะเป็นผู้ปกครองฝูง ส่วนตัวผู้มีหน้าที่หาอาหารและเลี้ยงลูก

ผสมพันธุ์ปีละสองครั้ง ออกลูกครั้งละ 2-3 ตัว ลูกนากเล็กเล็บสั้นเริ่มลืมตาได้เมื่ออายุได้ 40 วัน ว่ายน้ำได้เมื่ออายุ 63 วัน และเริ่มกินอาหารแข็งได้เมื่ออายุได้ 80 วัน เมื่อลูกนากโตขึ้นก็จะมีส่วนช่วยเลี้ยงดูน้องที่เกิดตามมาในครอกถัดไปด้วย

นากเล็กเล็บสั้นเป็นนากที่พบได้บ่อยกว่านากชนิดอื่นในพื้นที่ส่วนใหญ่ แต่จากการเสียถิ่นที่อยู่อาศัย มลพิษ และการล่าในหลายพื้นที่ ทำให้นากเล็กเล็บสั้นอยู่ในสถานะใกล้ถูกคุกคาม (NT) ตามการประเมินของไอยูซีเอ็นในปี 2547